چند ساعتی با هم بودیم!
من به تو نگاه میکردم و تو به ساعت...
تو قرار داشتی و من بی قراری... 

برایم نقاشی كن

نم نم باران را

تا شوره زار خشك دل تنگی ام

دشتی سرسبز گردد و آشیان شقایق ها

نقاشی كن سایه بان امنیت را

تا در زیر آن ببافم فرشی از جنس آرامش

و بنشینم

بنشینم در انتظار تو

من شعری دارم که تو را در لحظه قرار می دهد
مثل همان بوسه ی کوچه ی بن بست

 قول میدهم لام تا کام حرفى نزنم

فقط بگذار از”دال تا میم” بگویم ، بگذار بگویم که “دوستت دارم”

دیگر لام تا کام حرفى نمیزنم … 

 بودنمان یك طرف؛ نبودنمان هم همانطرف!

من خودمم هنوز نمیدانم فرق بین حضور و غیابم را ؛

راستی، پیشنهاد می كنم هر روز حضور غیاب كنیم ببینیم وجدانمان هم سر كلاس آدمیّتمان هست یا ..

جلوی پنجره؛ شرافت همسایه را دید می زند!!

 ایـن کـه عـشـق حـد و مـرز نـمـی شـنـاسـد

شـعـار شـاعـرهـایـی سـت

که حـتـی یـک بـار هـم
...

سـیـم خـاردار مـیـان دوکـشـور را

از نـزدیـک نـدیـده انـد...

 سکوت تو؛

دروغ است!

و چشم‌هایت سرد.

اما "گام"‌هایت، خوب نشان داد که چهره آرامت؛

فقط

"سکوت" توست!

 

 

 گاه
آدمی تنهاتر از آن است که سکوتش می گوید
دیشب
تنهایی ام
تا نوکِ مدادت آمده بود
اگر می نوشتی ام!

اگر می نوشتی ام!

گاه
تنهایی تنهاتر از آن است که دیده شود.

 هر چیزی زمانی دارد
نفسم هم که باشی
دیر برسی من رفته ام

 هی فلانی..... میدانی !

میگویند رسم زمانه چنین است ...

می آیند . می مانند . عادت میدهند و میروند !!!

و تو تنها می مانی...

راستی رسم تو چیست ؟ مثل فلانیهاست !؟

تنهایی تنها یک کلمه است
گویای حس من نیست

برف می بارد
برف می بارد

همه تپه ها سفید می شوند
آنکه از راه می رسد
چه می داند
زیر توده های سفید چیست؟

هنوز میشود "زیستن" را
صرف کرد
در یک مشت خاک باران خورده
و قطره های سرد شبنم
روی صورت گل رز

هنوز میتوان جاری شد
مثل آب
و راهی گشود
از میان تخته سنگ ها
به سوی دریا!

گاهی وقتها احمق می شم,می نویسم دستهای تو,دستمو روش می کشم...

نه این که تو نمی‌دونی ،ولی‌ این درد بی‌ رحمه

یه چیزهایی رو تو دنیا فقط یک مرد می‌فهمه

تمام روز میخندم،تمامِ شب یکی‌ دیگم

دلم را
از کفه ی ترازویت پس میگیرم
کفِ دستم می گذارم
و برایت ترانه ی خیرپیش می خوانم

راه بیفت
دنیا پر از شهر هایی ست
که پسرک های بی بهارش
تو را نشانه می روند
بی آنکه عاشق لبخندهایت شوند...

خـــــــــانواده ....

همیشه ... " هم خــــــــــون " بودن نیست .....

خانواده یعنی آدمهایی که ....

خواهان ِ حضور ِشما در زندگیشان هستند .....

آنان که شما را آنگونه که هستید , میپذیرند ...

و در هر شرایطی , دوستــــتان دارند ......

بی تــــــــو و آغــــــــوشت ...

جهـــــــــــــان.....

چیزی كم داشت...

مثل ِ جــــایی .... برای مُــــــردَنم ..

دشوار است...!
وقتی قلبت را سمت چپ می گذارند و می گویند به راه راست برو ...

بیایید ...

بدنبال شـــــــــــادیها .... بگردیم .....

غمهــــــــــــــــا ....

خودشان ....

ما را پــــیدا میکنند .....

وقتـــی کـــه تــو نیــستـــی ،

مـــن هـــم

تنهـــاتــــرین اتفــــاق ِ بـــی دلیـــل ِ زمیــــن ام . . . !!

آرامــــــــش ....

محصول ِ تفکــــــــــــر نیست .....

بلکه ....

هُـــــنر ِ نیندیشیدن به انبوه مسائلی است ...

که ارزش ِ فکــــــــر کردن .... ندارند ...

این بار مینویسمت…

” تو ” را میان اصطکاک مداد و کاغذ

گیر خواهم انداخت

شاید اینگونه بشود تو را

” تجربه ” کرد…!!!

نــپـــرس هیــــچ نپــــرس از دلــــم هـــمــین " چـــه خبــــر " هـــمــین " چـــه میکنـــی ایـــن روزهــا " ســـوال بـــدی اســت !

از مترسکی سوال کردم :
آیا از تنها ماندن در این مزرعه بیزار نشده‌ای ؟!
پاسخم داد : ترساندن دیگران برای من لذتی به یاد ماندنی است پس من از کار خود راضی هستم و هرگز از آن بیزار نمی‌شوم!
اندکی اندیشیدم و سپس گفتم :
راست گفتی! من نیز چنین لذتی را تجربه کرده بودم !!!
گفت : تو اشتباه می کنی!
زیرا کسی نمی تواند چنین لذتی را ببرد مگر آنکه درونش مانند من با کاه پر شده باشد !!!

زن ... پیانو می نوازد

و پیانو ... موقر

شبیه جنتلمن ها

سرجایش

درست روبروی او

نشسته است...

زن و پیانو

در این راندوو

چقدر به هم می آیند

در میان ِ همه ی این

كلاویه ها و اكتاو ها...

چه خوشبخت است

پیانویی مُبادی آداب

كه به ناز ِ

سر ِ انگشتان ِ تو

بوسه می زند بر تمام ِ آثار ِكلاسیك جهان...

مـــــا ...

می خواهیم فــــــــــــریب بدهیم !!...

آن قدر به ظــــــــاهر می پردازیم ...

كه سرانجام ... دیگر نمیدانیم " چه کسی " هستیم ...

آندره ‍ژید.................................................